Wils verklaring
De alzheimerepidemie en het recht op zelfbeschikking
Najaar 2011 verschenen de eerste artikelen en commentaren in de media over een ‘64-jarige vrouw uit Brabant’, die ondanks haar vergevorderde dementie toch in aanmerking kwam voor euthanasie op basis van haar eerdere schriftelijke wilsverklaring. De discussie die haar zelfgekozen einde losmaakte, is tot op heden niet verstomd. Dit is het verhaal van deze vrouw, Wil van Gelder-Smits. Het is ook het verhaal van dilemma’s waar alle betrokkenen mee te maken krijgen. De patiënt zelf, die moet beslissen over wat te doen als het niet meer gaat. De professionele hulpverleners en artsen, van wie verwacht wordt dat zij op het juiste moment zeggen: tot hier en niet verder. Tenslotte is dit het verhaal van warmte en medemenselijke steun. Van buren, vrienden, familie en zorgverleners. Want door hun steun heeft het gezin het gered en heeft Wil in de jaren dat zij thuis werd verzorgd een veilige haven gehad.
Wil stond niet graag in het middelpunt van de belangstelling. Ze wilde echter wel dat haar ervaringen zouden worden doorgegeven. Dus is er dit boek, als handreiking aan iedereen die op wat voor manier dan ook met deze ziekte te maken krijgt.
“Patiënten en hun naasten hebben in het algemeen hoge verwachtingen van het effect van een wilsverklaring. (...)
Helaas blijkt het in de praktijk vaak anders te lopen.”
Dr. Els Borst-Eilers
oud-minister van VWS
